Meşe Tereyağı

Tereyağı yapım ve sütten imal etme geleneği binlerce yıldan beri süregelen bir işlemdir. Avrupa’dan Afrika’ya ve Güney Amerika’dan Asya’ya kadar tereyağı dünyadaki birçok kültürün temelini oluşturur, milyonlarca insan tarafından sevilerek tüketilmektedir.

Başlangıçta, tereyağı yapımı ilkel bir süreçti. İnsanlar bir hayvan derisi çuvalını keçi sütüyle doldururlardı, çünkü o zamanlar ineklerin çoğu henüz evcilleştirilmemişti. Çuvalı ahşap bir tripoda iple bağlayıp ve tereyağını oluşturuncaya kadar ileri geri sallarlardı. Göçebe halklar bir çuvalı hayvanın yan tarafına asar ve yol boyunca sallanmasını sağlarlardı. Tereyağı sadece bu yürüme sürecinde oluşmaktaydı. Meşe tereyağı zamanla daha çok kabül görmüştür.

Zamanla, her şeyde olduğu gibi, tereyağı yapım ekipmanları ve üretim imkanları büyük ölçüde iyileştirildi. Temel olarak üç çeşit tereyağı çeşidi vardı: kısa yayık, namlu ve raketyayık. İlk önce kısa çizgi yayık geliştirildi. Tipik olarak, bir varilin kapağına yerleştirilen bir kesiciden (kutup) oluşuyordu. Kesik, dikey bir hareketle hareket ettirilir ve namludaki kremayı karıştırıyordu. Meşe tereyağı üretimi bu ekipmanlarla başlamıştı.

Orta Çağlardan Sanayi Devrimi’ne kadar, çizgi yani yatay ince uzun yayıklar, tereyağı yapımında kullanılan en yaygın cihazlardı. Bununla birlikte, kısa çizgi yayık cinsi bir süre sonra varil yayık ile yer değiştirdi ve tereyağ üretiminde önemle yaygınlaştı. Bu tahta variller meşe tereyağını lezzetlendiren kaplar olarak yaygınlaştı. Ahşap ayakların üzerine bir namlu monte edildi ve namlunun tamamını döndürecek bir krank kolu eklenerek hareket imkanı sağlanıyordu. Daha sonra, kasanın içinde dönen bir kürekle çalışan bir krank koluna sahip olan kürek yayık, daha verimli ve daha az zahmetli bir işlem olarak popüler hale geldi ve tereyağ üretimini diğer yöntemlere göre çok daha kolay hale getirdi. Bu yöntem meşe tereyağ için ilk adımları atmış oldu.

Tereyağı yapımı eski çağlardan bu yana her hane bireyi için çok önemli bir görev olarak bilinir. Yüzyıllardır kadınlar, aileleri için tereyağı yaparlar ve depolamak için saatler harcar ve çoğu zaman komşularına satmaktadırlar. Evde tereyağı yapımı sanatı böylelikle doğmuştur, ancak tereyağı üretimi kendi başına bir endüstri haline gelmesi insanların yoğun ilgi ve yaygın kullanımları nedeniyle uzun sürmedi. Nüfuslar büyüdükçe ve topluluklar genişledikçe, kentsel alanlarda tereyağı ve diğer süt ürünlerine olan ihtiyaç hızlanarak artmıştır. Meşe tereyağ kullanımı yaygınlaştıkça meşe fıçıların kullanımı da yaygınlaştı.

1 ve 19. yüzyıllar boyunca tereyağı ticarileştirildi ve çoğu ülkede alınıp satılan bir ürün haline geldi. Sanayi Devrimi’nden sonra, Avrupa’da süt endüstrisi daha da büyümeye başladı. İrlanda, çoğunlukla İngiltere’ye satış yapan başlıca tereyağı ihracatçısı ülke olarak dikkat çekti. Diğer avrupa ülkeleri de meşe fıçı kullanarak meşe tereyağ üretiminde öne geçtiler.

1800’lerde, New York eyaleti Amerika kıtasında süt endüstrisinin başkentiydi. Amerika’daki ilk ticari süt çiftliği 1830’larda Goshen, NY’de kuruldu. “Goshen Tereyağı”, demiryollarının gelişimi nedeniyle 1800’lerin ortalarında düşene kadar gelişen bir sektördü. Tereyağı endüstrisi ve tereyağı tüketimi Amerika Birleşik Devletleri’nde bir hareketli , inip çıkan bir tren üzerinde bulunsa da, hala Amerikan halkının en sevilen ürünlerinden biridir. Özellikle meşe tereyağı halk arasında muhteşem aroması ile sabah kahvaltılarında alışkanlık olmuştu.

Demiryolları Süt Endüstrisinin ve Tereyağ ürününün akibetini Değiştirdi
D&H gibi kanallar, kömürü pazara taşımaya başladığında, Pennsylvania antrasit kömürü madenleri hareketlendi işletmelerin başarısı ve kazancı arttı. Buna karşılık, kömür tarlaları, 19. yüzyıl ortalarında Scranton, Pennsylvania’da birleşen antrasit ray taşıyıcılarının finansal uygulanabilirliği için çok önemliydi. Daha sonra, bu demiryolları geçtiği kırsal alanların süt endüstrisindeki önemli değişiklikler meydana gelmesine de neden oldu. Bu gelişmelerden büyüyen demir yolu nedeniyle meydana geliyordu. Değişikliklerin bazıları öngörülebilirken diğerleri şaşırtıcı ve beklendiği gibi beklenmedik bir şekilde oldu. Çok hızlı gelişen sektörler piyasaları etkilemiş durumdaydı. Tereyağ sektörünün gelişmesi ile meşe tereyağı üretimi de arttı ve toplam tereyağı üretimi içerisinde önemli bir orana sahip olmaya başladı.

Bugün “Dairyland, ABD” ibaresi Wisconsin Devletini akla getiriyor. Bununla birlikte, 1900’den önce bu cümle New York’u uyandıracaktı. 19. yüzyıl boyunca New York, sağlam süt endüstrisi ile ünlüdür. Bölge süt, peynir ve tereyağı üretiminde liderdi. New York’ta süt üretimi uzun zamandır ülke genelinde yaygın şekilde ilk oldu. Hepsi 19. yüzyıl boyunca ve 20. yüzyılın başlarına kadar New York, tüm ülkede, ürettiği süt miktarı ile önderlik etti. Örneğin, 1840’ta, New York ürettiği süt ve süt ürünleri ile, ABD’de süt ürünlerinin toplam pazar deperinin % 31’ini tek başına bölge olarak oluşturuyordu. Meşe tereyağı bu üretim dilimi içerisinde büyük bir yer almıştı.

New York bölge olarak nüfus tarafından da desteklenen bir şehir pazarı olarak ortaya çıktı. Bu büyük pazar için ilk düzenli tereyağı tedarik.i grubu Orange County’ de ve New Jersey ‘deki Sussex County sınır bölgelerinde yerleşik üreticilerden meydana geldi. Goshen bu bölgenin merkezinde yer aldığı ve Orange County de ortada olduğu için, bu tereyağı özellikle “Goshen Tereyağı” olarak tanındı ve tüm Amerika ‘da ülke çapında ünlendi. Orange eyaletindeki çiftçiler, tereyağından oldukça kârlı bir ticari başarı sağlamışlar , harika bir düzen kurmuşlar ve bunun için ulusal bir ün ve şana kavuşmuşlardı. Tereyağı sütten daha stabil ve pazara kadar yolculuklara dayanıklı ve uzun mesafeleri taşımaya uygun olduğu için pazarlama için de fiziksel olarak kolaylık sağladı. Dolayısıyla bu özellik, tereyağı üretimine mümkün olduğunca fazla süt yönlendirmek için doğal bir teşvik oldu. Meşe tereyağı taze ve kolay üretim şekliyle üreticiler için de önemli bir gelir kaynağı oldu.

“Goshen Tereyağ” da zamanla büyüyen bu gelişen iş olarak dikkat çekiyordu, ama aslında demiryolları gelmeden hemen önce 1830’larda kurulmuştur. “Goshen Tereyağı” üreten çiftçilerin hepsi, tereyağının her yılda bir gün ve hep yılın aynı günü New York’a gönderileceği konusunda anlaşmışlardı. Seçilen bu sevkiyat günü Kasım ayındaki ikinci Salı günüydü. Kış ve yaz ayları boyunca tereyağları küçük fıçılara konularak saklandı. “Büyük Gezinin Başlangıç Günü” nün çağdaş bir ifadesi, tereyağının Goshen – Bloomingburg Turnpike boyunca kuzeye nasıl büyük Newburgh – Cochecton Turnpike’ye doğru yol alacağı ve ardından doğuya doğru Newburgh’a nasıl gideceğini anlatan bir ifadedir. Newburgh’da tereyağı, bir gün sonra limandan gelen Hudson Nehri vapurları tarafından New York’a çekilen mavnalara yüklenecek ve tüketicilerine ulaşacaktır.

“Goshen Tereyağı” o kadar ünlüydü ki, o sırada ülkenin en zengin yerel şirketlerinden biri olan Orange County Ulusal Bankası, kuruluşundaki ta oynadığı tereyağı ticaretinin önemli rolünü anmak için para birimini sarı kağıda basmıştı. Bu banknotlar halk arasında “tereyağı parası” olarak adlandırıldı. Bankanın ilk Başkanı, önde gelen bir yerel yatırımcı olan ve Duncan County’nin en güçlü adamlarından biri olan George Duncan Wickham’ dı. Goshen Tereyağın’ daki parlak geleceği gördü ve tereyağ ticaretine dahil oldu. Wickham ayrıca yerel ulaşım altyapısını geliştirmek için güçlü bir mücadele verdi ve hem D&H Canal Şirketi hem de Erie Demiryolunun direktörlüğünü yaptı.

Amerika’nın ilk markalarından biri “Goshen Tereyağ” idi. Van Auken & Cook’un sahip olduğu tereyağı toptan satış merkezi, tereyağı ticaretinin kontrolünü ele geçirdi ve “Goshen Tereyağ” adını verdi. Bu gelişmelerden dolayı Goshen Tereyağı adının çok duyulması ve çok iyi tanınmasına neden oldu. “Goshen Tereyağı” terimi Güney’ de biliniyordu. 1812 gibi erken bir tarihlerde New York’taki tereyağı vagonları düzenli olarak en az Güney Carolina kadar güneyde yolculuk ediyordu. Bu tereyağı İç Savaştan önce Georgia’nın Savannah kentinde bile mevcuttu. İç Savaş sırasında Konfederasyon limanlarının ablukası, Güneyli yorumcuları “Goshen Tereyağı” nın kesişmesini engellemeye yönlendirdi. Savaşın bitiminden sonra, Güney’e gönderilen ilk ürünlerden biri “Goshen Tereyağı” idi. O sırada, muhabirler bu ticaretin yeniden başladığını sevinerek karşıladılar.

Demiryolları nihayet pazarlama koşullarına etken olarak ortaya çıktığında, Orange ve Sussex County’nin orijinal “Goshen Tereyağ” ticareti hızla azaldı. Demiryolları, süt ürünlerinin pazara taşınması için gerekli nakliye işlemini yani şehre süt nakliyatının uygun hale getirilmesi için geçen süreyi önemli ölçüde azaltmıştı. Tereyağı yapmak sadece çiğ süt göndermekten daha fazla çaba sarf etmek gerekiyordu ve “Goshen Tereyağı” çiftçileri kuraklıktaki meşe tereyağı ticaretini bıraktı. Sonunda gelişerek adı Erie Demiryolu olacak demiryolu 1841’de Orange County’de güçlü bir konuma gelmeye başlamıştı. Goshen, Middletown ve Port Jervis’den geçti ve 1842’de Orange County sütünün New York’a ilk sevkiyatını gerçekleştirmeye başladı. Sussex County’ ye erişim, 1854 yılında Sussex Demiryolu, önceleri Newark’ ta kadar giden Morris & Essex Demiryoluna bağlıyken sağlandı. Sonunda, Morris & Essex, Lackawanna Demiryolu sisteminin bir parçası olarak karşımıza çıktı. Portakal ve Sussex sütlerini taşıma ücretleri, sütün taşındığı demiryolları için ilk ve en büyük gelir kaynakları arasındaydı. Aslında başka bir bakış açısıyla, diğer anlamda süt işletmeleri bu demiryolu hatlarının kurulmasına ve gelişmesine yardımcı oldu. Bu süt ticaretinin gelişmesi, New Yorkluların bira şişmesiyle beslenen ineklerden şehir sütü içme konusundaki isteksizliği ve harcanan damarı püre haline gelmesine kabaca denk geldi. Sütte bu ticarete dayanmamakla birlikte, bazı tereyağı demiryolu ile Orange County kovaları olarak bilinen küvetlerde New York City’ye gönderilmeye devam edildi.

“Goshen Tereyağı” ifadesinin kullanımı devam etti ve orijinal ürünün üretimi reddedildikten sonra bile daha geniş bir coğrafi bölgeden gelen tereyağına uygulandı. 1886 gibi geç tarihlerde, Chemung Vadisi’ndeki Elmira çevresindeki bölgeden, yaklaşık olarak Goshen’den 150 mil uzaklıktaki tereyağı, Goshen işletmesinin Orange çiftçilerinin Chemung Vadisine “nakledilmesi” gerekçesiyle “Goshen Tereyağı” olarak satıldı. ve Sussex, 1840’lı yıllarda vadiye taşındı. Genel olarak, New York Eyaleti tereyağı üretimi, 1860-1890 yılları arasında 30 yıl boyunca zirvede idi. Orange County, tereyağı fabrikası üretiminin 1856’da, tereyağı üreticisi George Gouge’nin tasarladığı, ürettiği ve dünyanın ilk tereyağı fabrikası denilen şeyi, RS Woodhall’ın sahip olduğu bir kremayla koştu. Fabrika yönteminin zanaat yöntemlerine karşı fabrika yöntemlerinin kullanılması, New York’a sürekli olarak yüksek kalitede büyük miktarlarda tereyağı üretme avantajı sağlamıştır. Aslında, ABD Donanması standart olarak Goshen Tereyağı’ nı kullandı. Meşe tereyağı bu tereyağının genel adı olarak biliniyordu.

1890’a kadar kapsamlı bir demiryolu ağı ortaya çıkmıştı. O yıldan itibaren, demiryolları tarafından mekanik soğutma kullanılması, kışın hasat edilen buza giren suyun güvensizliği nedeniyle hızla yayıldı. Bu, New York’un süt endüstrisi için benzeri görülmemiş bir fırsat sağladı. Daha önce çok uzak olan bölgelerden büyük miktarlarda çiğ süt doğrudan New York’a göndermek mümkündü. Tereyağı üretimine başlayacak olan süt şimdi doğrudan kente gönderiliyordu. Bu durum, New York Eyaleti tereyağı üretiminde tahtanın genelinde büyük bir düşüşe neden oldu. 1890 ve 1910 arasında New York tereyağı hacmi% 80 oranında düştü. Demiryolları New York süt endüstrisinin yaratılmasına ve güçlendirilmesine yardımcı olurken, aynı zamanda meşe tereyağı ticareti üzerinde önemli bir olumsuz etkiye sahipti ve düşüşüne neden oldu.

Telif Hakkı 2008 $ te ph en $ ky e tarafından sahiplenmiştir.